به خوشبختی او خیره بود...

باور نمی کرد که آینه هم دروغ گفته؛صدای هیاهو همه جارا پر کرده بود و سکوت تمام

وجودش را شخم میزد...یعنی این همان است؟

آخر،همیشه فریاد زده بود که "من با تو خوشبختم".

اینک اما در دستان دیگری خوشبختی را لمس می کرد...

مات و مبهوت به اعماق خاطراتش زار می زد و در لب برای او میخندید.

اگر کفن به تنش بود؛چشمانش فرقی با مرده ها نداشت.

باز و خیره...که ناگهان یک قطره اشک خاتمه همه چیز شد...

دیگر باید باور میکرد تمام شده...

در گوشه ای به بقایای عشقش مینگریست و میسوخت

دلی افسرده...

عمری رفته...

جوانی ؛که دیگر بر نخواهد گشت...

و او که شاداب تر از همیشه به ادامه جوانی می پرداخت...

نویسنده : علی توکلی

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: